Ειδικές διαδρομές - Ράλλυ Πορτογαλίας
Υπάρχουν χώρες με τις οποίες είναι συνυφασμένο το WRC. Μία από αυτές, η Πορτογαλία, χαρακτηριστική για τους «θερμόαιμους» θεατές της, έχει μέχρι σήμερα ισχυρούς δεσμούς με τον αγαπημένο μας θεσμό... Το αίμα νερό δε γίνεται!Η κατάρτιση του προγράμματος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ αποτελούσε μέχρι τη στιγμή της ανακοίνωσής του ένα από τα πιο καυτά θέματα στο WRC. Οι περισσότεροι από τους εμπλεκομένους ήταν κάθετοι σε ένα και μοναδικό στοιχείο: την παρουσία στο καλαντάρι του 2011 αλλά και των επόμενων ετών αγώνων με ιστορία και παράδοση στο Π.Π.Ρ. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ένα ημερολόγιο που να περιλαμβάνει αγώνες όπως είναι τα Ράλλυ Φινλανδίας, Μ. Βρετανίας, Ακρόπολις, Αργεντινής αλλά και το Μόντε Κάρλο, το οποίο τα τελευταία χρόνια προτιμά τη σιγουριά της αγκαλιάς του Eurosport και του IRC. Ανάμεσα σε αυτούς τους κλασικούς αγώνες συγκαταλέγεται και το Ράλλυ Πορτογαλίας, εικόνες από το οποίο έχουν βρεθεί στους τοίχους των δωματίων των περισσότερων «τρελαμένων» με το WRC.
Η ιστορία συνεχίζεται
Η ιστορία του Ράλλυ Πορτογαλίας είναι γνωστή. Οι λόγοι που έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στη βίβλο των αγώνων είναι πολλοί, αλλά το στοιχείο εκείνο που έκανε τη διαφορά είναι το ανθρώπινο. Δηλαδή, οι θεατές, που με την παρουσία και τη συμπεριφορά τους έδιναν στον αγώνα ένα χρώμα που όμοιό του δε συναντούσε κανείς σε άλλο γύρο του θεσμού. Το 2001 οι Πορτογάλοι έμειναν εκτός WRC, αλλά το 2007 επέστρεψαν παρουσιάζοντας μια σύγχρονη και σύμφωνη με τις απαιτήσεις της εποχής εκδοχή. Καθοριστικής σημασίας κρίθηκε η μεταφορά της έδρας του Πορτογαλίας από την περιοχή Σίντρα στα βόρεια της Λισαβόνας στο θέρετρο του Φάρο στο νότιο πορτογαλικό άκρο. Η περιοχή ονομάζεται «Αλγκάρβε» και αποτελεί έναν από τους πλέον αγαπημένους τουριστικούς προορισμούς, με τη Μεσόγειο να τη βρέχει από τη μία πλευρά και τον Ατλαντικό από την άλλη. Η ύπαιθρος θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό Ελλάδα και, ενώ τα ελληνικά νησιά, οι θάλασσες και οι παραλίες είναι... εκτός συναγωνισμού, οι Πορτογάλοι επιχειρηματίες είναι αληθινοί επαγγελματίες και κρατούν τις τιμές σε επίπεδο εστίασης και διαμονής σε λογικά επίπεδα, με αποτέλεσμα όσοι παραθερίζουν να αισθάνονται φιλοξενούμενοι, και όχι «πρόβατα επί σφαγήν». ¶λλη λογική, άλλη φιλοσοφία, και μάλιστα σε μια χώρα που αντιμετωπίζει παρόμοια με την Ελλάδα προβλήματα. Γεγονός που φαίνεται περισσότερο στις φτωχογειτονιές και στους στενούς δρόμους γύρω από το Φάρο, όπου και κινηθήκαμε τις ημέρες του αγώνα. Παλιά σπίτια, ταλαιπωρημένα πρόσωπα, αλλά χωρίς να χάνουν το χαμόγελο. Και, πάνω από όλα, φιλικοί με τον επισκέπτη και τον ξένο, κάτι που αποδεικνύεται ακόμα και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι γνωρίζουν -ή, αν δεν ξέρουν ακριβώς, προσπαθούν- να μιλούν αγγλικά, για να συνεννοηθούν μαζί σου. Και όλα αυτά πίσω από τις τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες με τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα μπροστά στα πάρκινγκ...
Ολόκληρος ο θίασος είναι εδώ!
Μας είχε λείψει το WRC! Αυτή ήταν η πρώτη φορά φέτος που βρεθήκαμε στις ειδικές διαδρομές ενός αγώνα του θεσμού, και δεν κρύβουμε ότι τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Estadio Algarve, όπου φιλοξενούνταν το σέρβις παρκ, αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας. Βέβαια, η σκέψη ότι τα πολύχρωμα φορτηγά, αυτοκίνητα και οι μηχανικοί από κάθε γωνιά του κόσμου δε βρέθηκαν στα μέσα Ιουνίου στο Λουτράκι πρόλαβε να μας προκαλέσει ένα συναίσθημα θλίψης. Ολόκληρος ο θίασος του WRC, λοιπόν, βρισκόταν εκεί, και αυτό που θέλαμε ήταν να πιάσουμε τον παλμό και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασιν αν το κλίμα αισιοδοξίας που περνά προς τα έξω είναι αληθές. Κάτι που εντέλει αποδεικνύεται ότι... απέχει ολίγον τι από την πραγματικότητα. Η οικονομική κρίση είναι εμφανής, και αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τις πρώτες συζητήσεις. Η M-Sport του Μάλκολμ Γουίλσον περνά δύσκολες ώρες, αφού, εκτός από το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει οικονομική υποστήριξη από τη Ford, πέρα από την άδεια χρήσης του ονόματος, η οικολογική καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού με υπαίτια την ΒΡ μοιάζει ικανή να φέρει τα πάνω κάτω και αναφορικά με τη χορηγία της εταιρείας πετρελαιοειδών στη βρετανική ομάδα. Την ίδια ώρα, η Citroen θυμίζει ομάδα Formula 1, αφού ακόμα και το hospitality της Red Bull F1 αποτελεί το στρατηγείο των Γάλλων, κάνοντας τους υπολοίπους να μοιάζουν φτωχοί συγγενείς. Ο Ολιβιέ Κεσνέλ και η παρέα του εξακολουθούν να επενδύουν τεράστια ποσά στο θεσμό, και αυτό πλέον είναι φανερό από τη διαφορά επιδόσεων των C4 και Focus. Βέβαια, εκείνο που όλοι περιμένουν και ελπίζουν είναι να δουν από τη νέα χρονιά κιόλας τουλάχιστον ένα νέο κατασκευαστή στο θεσμό. Όλοι κάνουν λόγο για τη Mini, και η αλήθεια είναι ότι η Prodrive έχει ήδη στην κατοχή της το πρώτο Crosscountry, το οποίο εξελίσσεται και ετοιμάζεται ως WRC, με υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα 1.600 κ.εκ. Αυτό που δεν έχει ο Ντέιβιντ Ρίτσαρντς είναι η οικονομική υποστήριξη της BMW. Οι Γερμανοί θύμωσαν που ο Βρετανός μάνατζερ διατυμπάνιζε παντού ότι έχει συμφωνήσει με τη Mini, και είναι πολύ κοντά στο να «κατεβάσουν το γενικό» στο όλο πρόγραμμα, αφήνοντας τον Ρίτσαρντς μόνο του να ψάχνει τρόπο να εξελίξει το αυτοκίνητο με την οικονομική βοήθεια ισχυρών χορηγών. Ωστόσο, η φήμη ότι η VW θα εμπλακεί το 2012 αλλά και η παρουσία των ανθρώπων της Toyota στην Πορτογαλία, οι οποίοι προσπαθούν να αποφασίσουν μελλοντικές δραστηριότητες της ιαπωνικής εταιρείας στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, άμβλυναν κάπως την αγωνία μας. Όπως και όλων εξάλλου...
Νέα «καρδιά», ίδιο πάθος...
Ένας από τους λόγους που ο αγώνας άλλαξε επίκεντρο ήταν ο τεράστιος όγκος των θεατών, που προκαλούσε σημαντικά προβλήματα στην ομαλή διεξαγωγή του, και συγκεκριμένα σε θέματα ασφαλείας. Όπως διαπιστώσαμε, όμως, αυτό δεν πτόησε ιδιαίτερα τους παθιασμένους Πορτογάλους. Ημέρες πριν από την έναρξη του αγώνα καραβάνια αυτοκινήτων και κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους και στρατοπέδευσαν στις ειδικές διαδρομές, περιμένοντας να δουν τους αγαπημένους τους ήρωες. Ειδοποιός διαφορά σε σχέση με παλιά; Η πειθαρχία. Πλέον, τίποτα δε θυμίζει τις εικόνες του παρελθόντος, όπου ο κόσμος οριοθετούσε τη διαδρομή της ειδικής και ο οδηγός απλώς προσπαθούσε να σημαδεύει περνώντας ανάμεσά τους. Εν έτει 2010 όλοι είναι στις θέσεις τους, όπου ορίζουν η οργανωτική επιτροπή του αγώνα και ο υπεύθυνος ασφαλείας, χωρίς να δημιουργούν το παραμικρό πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι η συνεργασία τους με κριτές και ανθρώπους της οργάνωσης. Κανείς δεν τολμά να επέμβει στο έργο τους, ακολουθώντας πιστά τις εντολές τους. Μάλιστα, δεν έλειψαν και οι φορές που θεατές φώναζαν και προσπαθούσαν να επαναφέρουν στην τάξη όσους δε συμμορφώνονταν με τις οδηγίες των κριτών! Αν δεν είχαμε ακούσει τόσο πολλά και δεν είχαμε αντίστοιχες εικόνες από το παρελθόν, δε θα πιστεύαμε ότι έχουμε να κάνουμε με τον ίδιο λαό σήμερα... Στο ίδιο μήκος κύματος κριτές αλλά και αστυνομία, οι οποίοι, εκτός από εξυπηρετικοί, είναι και άρτια ενημερωμένοι, αποφεύγοντας να δημιουργούν προβλήματα και ελέγχοντας πλήρως την κατάσταση γύρω τους. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι ξαφνικά οι Πορτογάλοι μεταμορφώθηκαν! Προς Θεού... Το πάρτι που εξελισσόταν στις ειδικές διαδρομές είναι αυτό που είχαμε ακούσει από τους παλαιότερους. ¶νθρωποι κάθε ηλικίας, με το χάσμα των γενεών να πηγαίνει περίπατο στην προκειμένη περίπτωση, ενωμένοι με μία φωνή και ένα χαμόγελο στα χείλη, αναμένοντας το πέρασμα του επόμενου αγωνιστικού αυτοκινήτου. Οι ζητωκραυγές και το ευχάριστο κλίμα ξεπερνούσαν κατά πολύ άλλους παραδοσιακούς αγώνες του WRC, και εύκολα συνειδητοποιείς ότι για αυτούς τους ανθρώπους το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό θέαμα. Πόσο πιο άνετα να αισθανθεί κανείς ανάμεσα στους... ομοϊδεάτες του;
Smooth... Ακρόπολις!
Ναι! Οι ειδικές της Πορτογαλίας μας θύμισαν εκείνες του Ακρόπολις, έστω στη λιγότερο σκληρή μορφή τους. Μπορεί να ευθύνεται το μπόσικο χώμα, ίσως και το μεσογειακό χρώμα της περιοχής, αλλά η ουσία είναι ότι οι ε.δ. στο Φάρο μάς έφεραν στο μυαλό τη χώρα μας. Όπως παραδέχθηκαν και οι οδηγοί, το Πορτογαλίας είναι ιδιαίτερα απαιτητικός και τεχνικός αγώνας. Η ποικιλία που το διακρίνει αλλά και οι εναλλαγές του ρυθμού στις ειδικές αποτελούν τη μέγιστη πρόκληση. Για παράδειγμα, οι περισσότερες από τις ε.δ. περιείχαν κλειστά και ανοικτά κομμάτια, κάνοντας δύσκολη την εξεύρεση του ιδανικού ρυθμού, ενώ τα πάρα πολλά χασίματα καθιστούσαν τις σημειώσεις το Α και το Ω στην προσπάθεια των πληρωμάτων. Απέναντι σε αυτήν την πρόκληση ο Σεμπαστιάν Οζιέ αντεπεξήλθε ιδανικά και κατάφερε να σημειώσει δικαίως την πρώτη του νίκη στο θεσμό. Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί του πριν από τον αγώνα, και μπορούμε με σιγουριά να σας πούμε ότι το μάτι αυτού του Γάλλου γυαλίζει. Παρατηρώντας τον στις ειδικές δε χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για ακόμα έναν οδηγό της σειράς. Ο Οζιέ έχει στόφα πρωταθλητή, και το απέδειξε κερδίζοντας στα ίσια τον Σεμπαστιάν Λεμπ (ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το WRC στην ιστορία του), και μάλιστα με μειονέκτημα τη σειρά εκκίνησης επί δύο ημέρες. Ο Γάλλος εξάκις πρωταθλητής υποκλίθηκε στο τέλος στο ταλέντο του συμπατριώτη του, και ο Ολιβιέ Κεσνέλ αποφάσισε λίγες ημέρες αργότερα να του δώσει την ευκαιρία να αγωνιστεί με τα χρώματα της εργοστασιακής ομάδας στους χωμάτινους αγώνες που απομένουν μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ο Σόρντο, ο οποίος στο υπόλοιπο του θεσμού σε αυτού του είδους τις επιφάνειες θα οδηγεί δίπλα στον Κίμι Ράικονεν, τερμάτισε 3ος, συμπληρώνοντας ένα ιδανικό για τη Citroen «1-2-3». Ένα αποτέλεσμα που γέμισε προβληματισμό τον Μάλκολμ Γουίλσον, αφού είδε για ακόμα μία φορά το Μίκο Χίρβονεν να μένει εκτός συναγωνισμού σε επίπεδο επιδόσεων και τον Γιάρι-Μάτι Λάτβαλα να καταστρέφει ακόμα ένα Focus WRC στο δεύτερο σκέλος. Μάλιστα, ο περσινός διεκδικητής του τίτλου, ο Χίρβονεν, εξασφάλισε την 4η θέση μόλις στην τελευταία σούπερ ειδική, όταν ο Πέτερ Σόλμπεργκ έκανε ένα παιδαριώδες λάθος...
Η αλήθεια είναι ότι, παρά τα προβλήματα και τις αντιξοότητες, το φετινό πρωτάθλημα έχει ενδιαφέρον. Μπορεί σε κάποιους να θυμίζει περισσότερο αγώνες Ενιαίας μορφής με Citroen και Ford, αλλά η ουσία είναι ότι υπάρχει ανταγωνισμός, και ύστερα από αρκετά χρόνια έχουμε τέσσερις διαφορετικούς νικητές στους πρώτους έξι γύρους του θεσμού. Μήπως θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό;_ Π. Τ.
Από το ζενίθ στο ναδίρ...
Η δύση του 2009 και η αυγή του 2010 βρήκαν τον Μίκο Χίρβονεν ίσως στην καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Μπορεί να έχασε τον περσινό τίτλο για μόλις 1 βαθμό, αλλά κέρδισε την καθολική αποδοχή θεατών και εμπλεκομένων αναφορικά με τις ικανότητές του. Σαν να μην έφτανε αυτό, το 2010 τον βρήκε να κερδίζει το Ράλλυ Μόντε Κάρλο στην επίσημη πρώτη του Fiesta S2000 αλλά και τον πρώτο γύρο του WRC στις χιονισμένες ε.δ. της Σουηδίας. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, όμως, τα πάντα άλλαξαν άρδην. Ο Φινλανδός αδυνατεί πλέον να κάνει χρόνους αντίστοιχους με των κορυφαίων συνδυασμών, ενώ δεν απέφυγε και τα λάθη. Στην Πορτογαλία δε χάσαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, αφήνοντάς τον να μας δώσει τη δική του ερμηνεία για ό,τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. «Στο τέλος της περυσινής χρονιάς ο στόχος μου ήταν να κερδίζω. Και το κατάφερα. Δεν έκανα λάθη και πετύχαινα το σκοπό μου. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχα κάνει κανένα, και τώρα έχω υποπέσει σε λάθος και στους τρεις τελευταίους αγώνες. Ίσως να πιέζω περισσότερο και να ρισκάρω πιο πολύ από όσο πρέπει. Θα πρέπει να ηρεμήσω και να βρω το ρυθμό μου.» Πολλοί θεωρούν ότι η πίεση που ασκήθηκε στον ίδιο το τελευταίο διάστημα έχει παίξει το ρόλο της. «Ίσως. Τι να πω... Αυτό που προσπαθώ να κάνω πάντα είναι να παραμένω συγκεντρωμένος και να οδηγώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Όσοι οδηγοί είναι επιτυχημένοι έχουν καταφέρει να κλείσουν τα αυτιά τους σε όσα λέγονται και ακούγονται γύρω τους. Και εγώ προσπαθώ να κάνω κάτι αντίστοιχο, γνωρίζοντας ότι χρειάζεται μεγάλη ψυχολογική δύναμη.» Πάντως, ο ίδιος δε θεωρεί ότι έχει ανοίξει η ψαλίδα ανάμεσα σε C4 και Focus, ενώ δεν παρέλειψε να σημειώσει, όπως παλιότερα, ότι οι Γάλλοι ίσως να έχουν πλεονέκτημα, από τη στιγμή που ο Πέτερ Σόλμπεργκ μπορεί και δοκιμάζει το αυτοκίνητο εκτός Ευρώπης ως ιδιώτης. «Καταρχήν, είμαι χαρούμενος που ο Πέτερ είναι στο WRC. Ίσως η παρουσία του να αποτελεί ένα συν για τη Citroen, αλλά δεν το ξέρουμε αυτό. Στο Μεξικό η διαφορά με τις C4 ήταν μεγάλη, αλλά γνωρίζαμε το λόγο. Στη συνέχεια, όμως, ήμασταν εντός συναγωνισμού. Το αυτοκίνητο δεν είναι κακό. Εγώ ήμουν ικανοποιημένος, και ουσιαστικά το μόνο που χρειάζεται είναι να βελτιώσουμε κάποιες λεπτομέρειες. Πολλές φορές αισθάνεσαι ότι πηγαίνεις γρήγορα, ενώ έχεις καλή αίσθηση με το αυτοκίνητο, αλλά οι χρόνοι δεν είναι αυτοί που πρέπει. Αυτές είναι οι στιγμές που δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει!» Βέβαια, δεν έκρυψε ότι το ρόλο του σε αυτό παίζει και το υψηλότερο επίπεδο του συναγωνισμού φέτος. «Σίγουρα, ο συναγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Μέχρι πέρυσι ήξερα ότι, χωρίς να πάρω μεγάλα ρίσκα, θα καταφέρω να τερματίσω 2ος, πίσω από τον Σεμπ (Λεμπ). Ήμασταν μόνο οι δυο μας. Αυτό πλέον έχει αλλάξει. Υπάρχουν οι Σόρντο, Οζιέ, Σόλμπεργκ, Λάτβαλα, των οποίων οι χρόνοι είναι πολύ κοντά, και έχουμε μεγάλη μάχη. Βέβαια, αυτό είναι πολύ καλό και για εμάς! Αφού τώρα πια ακόμα και η 2η θέση έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία.» Πάντως, αν και ο Μίκο έχει χάσει σημαντικό έδαφος στη μάχη του τίτλου, δε χάνει την αισιοδοξία του. «Ξέρω ότι οι ασφάλτινοι αγώνες που ακολουθούν θα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη με τη δυναμική που έχει η Citroen. Πιστεύω, όμως, και για την ακρίβεια είμαι πεπεισμένος, ότι στους τρεις εναπομείναντες χωμάτινους αγώνες του θεσμού θα είμαστε ανταγωνιστικοί και ικανοί να κερδίσουμε!»